Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur.

Nescio quo modo praetervolavit oratio. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Utilitatis causa amicitia est quaesita.

Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas?

Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Vide, quantum, inquam, fallare,

Torquate. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri.

Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Duo Reges: constructio interrete. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit.

Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Id Sextilius factum negabat. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Bork

Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Cur deinde Metrodori liberos commendas? Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Id mihi magnum videtur. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat?

Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene vivendum. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant.

Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Ille

enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Sed residamus, inquit, si placet. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro;