Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Hoc est non dividere, sed frangere. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere?

Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Bonum integritas corporis: misera debilitas. Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Nam de isto magna dissensio est.

Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Ergo in eadem voluptate eum, qui alteri misceat mulsum ipse non sitiens, et eum, qui illud sitiens bibat? Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Paria sunt igitur. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Haec mihi videtur

delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Duo Reges: constructio interrete. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Quaerimus enim finem bonorum. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Facillimum id quidem est, inquam. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos.

Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Quod praeceptum quia maius erat, quam ut ab homine videretur, idcirco assignatum est deo. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur;

Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Bonum valitudo: miser morbus. Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Et quidem, inquit, vehementer errat; Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit.

Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Ego

quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim.

Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Hanc se tuus Epicurus omnino ignorare dicit quam aut qualem esse velint qui honestate summum bonum metiantur. Bork Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene vivendum. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis.

Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. A mene tu? Sed haec in pueris; Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret?

Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Torquatus, is qui consul cum Cn. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi.