Que Manilium, ab iisque M. Non laboro, inquit, de nomine. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Duo Reges: constructio interrete. Bonum patria: miserum exilium. Nam de isto magna dissensio est. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; A mene tu? Sed ad bona praeterita redeamus. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum?

Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;

Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Sin aliud quid voles, postea. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet;

Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam. Est autem officium, quod ita factum est, ut eius facti probabilis ratio reddi possit. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt.

Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Bork Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Quod ea non

occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;

Sed quae tandem ista ratio est? Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Age sane, inquam. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus.

Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Tum ille: Ain tandem? An hoc usque quaque, aliter in vita? Scrupulum, inquam, abeunti; Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia.

Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Immo videri fortasse. Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Illud non continuo, ut aeque incontentae. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere?

Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum? Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. An hoc usque quaque, aliter in vita?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis

illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Mihi enim satis est, ipsis non satis.