An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Et quod est munus, quod opus sapientiae? Inde igitur, inquit, ordiendum est. Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur.

Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Haec non erant eius, qui innumerabilis mundos infinitasque regiones, quarum nulla esset ora, nulla extremitas, mente peragravisset. Sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare? Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius.

Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. Sed ille, ut dixi, vitiose. Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus.

Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Polemoni et iam ante

Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Beatum, inquit. Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Quare attende, quaeso.

Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius.

Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Videsne quam sit magna dissensio? Et quidem Arcesilas tuus, etsi fuit in disserendo pertinacior, tamen noster fuit;

His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Se dicere inter honestum et turpe nimium quantum, nescio quid inmensum, inter ceteras res nihil omnino interesse. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere?

Si longus, levis dictata sunt. Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Et harum quidem rerum

facilis est et expedita distinctio. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Scripta sane et multa et polita, sed nescio quo pacto auctoritatem oratio non habet. Quae duo sunt, unum facit. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem.

Collatio igitur ista te nihil iuvat. Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Sed residamus, inquit, si placet.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Comprehensum, quod cognitum non habet? Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Cur haec eadem Democritus? Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Duo Reges: constructio interrete. Dici enim nihil potest verius. Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt.