Nam de isto magna dissensio est. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Bork Et hi quidem ita non sola virtute finem bonorum contineri putant, ut rebus tamen omnibus virtutem anteponant; Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio.

Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Nunc reliqua videamus, nisi aut ad haec, Cato, dicere aliquid vis aut nos iam longiores sumus. Bork Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Bonum incolumis acies: misera caecitas. Cur, nisi quod turpis oratio est? Tum mihi Piso: Quid ergo? Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Ita credo.

Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Sed quot homines, tot sententiae;

Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Color egregius, integra valitudo, summa gratia, vita denique conferta voluptatum omnium varietate. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. Idemne, quod iucunde? At eum nihili facit;

Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Ut aliquid scire se gaudeant?

Duo Reges: constructio interrete. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Quis Aristidem non mortuum diligit? Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus.

Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Ubi ut eam caperet aut quando? Tu quidem reddes; In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare.

Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint.

Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Odium autem et invidiam facile vitabis. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Sedulo, inquam, faciam. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego?