Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Bork Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Sed potestne rerum maior esse dissensio? Quis hoc dicit? Quare ad ea primum, si videtur; Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost;

Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere.

Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Ubi ut eam caperet aut quando? Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Cur, nisi quod turpis oratio est?

Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat.

Collatio igitur ista te nihil iuvat. Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. De quibus cupio scire quid sentias.

Stuprata per vim Lucretia a regis filio testata civis se ipsa interemit. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas.

Haec dicuntur fortasse ieiunius; Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni.

Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere. Sin est etiam corpus, ista explanatio naturae nempe hoc effecerit, ut ea, quae ante explanationem tenebamus, relinquamus.

Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus.

Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Paria sunt igitur. Ut id aliis narrare gestiant? Sed haec omittamus; Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit.

Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est. Quis Pullum Numitorium Fregellanum, proditorem, quamquam rei publicae nostrae profuit, non odit? Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Duo Reges: constructio interrete.