Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Quis istud possit, inquit, negare? Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum.

Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos.

Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. Cur, nisi quod turpis oratio est? Quid enim possumus hoc agere divinius? Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem;

Praeteritis, inquit, gaudeo. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ergo illi intellegunt quid Epicurus

dicat, ego non intellego? Duo Reges: constructio interrete. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim.

Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Si enim ad populum me vocas, eum. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere? Confecta res esset. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam;

Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Bonum integritas corporis: misera debilitas. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Cur id non ita fit? An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta.

Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Quamquam non

negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Collatio igitur ista te nihil iuvat. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P.

Nam ante Aristippus, et ille melius. Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Facillimum id quidem est, inquam. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Quae sequuntur igitur?

Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest.