Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Erat enim Polemonis. At iam decimum annum in spelunca iacet. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Quid ait Aristoteles reliquique Platonis alumni? Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere?

Sin aliud quid voles, postea. An hoc usque quaque, aliter in vita? Nam si +omnino nos+ neglegemus, in Aristonea vitia incidemus et peccata obliviscemurque quae virtuti ipsi principia dederimus; Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Quid, quod res alia tota est? Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi.

Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta.

Poterat autem inpune; Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego;

Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Cum

sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur?

Is es profecto tu. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Laboro autem non sine causa;

Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Certe non potest. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Duo Reges: constructio interrete. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune.

Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Ego vero isti, inquam, permitto. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Quae quidem sapientes

sequuntur duce natura tamquam videntes; Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit.

At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Quo minus animus a se ipse dissidens secumque discordans gustare partem ullam liquidae voluptatis et liberae potest.