Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Esse enim, nisi eris, non potes. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Stoici scilicet. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus.

Quarum cum una sit, qua mores conformari putantur, differo eam partem, quae quasi stirps ets huius quaestionis. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur. An hoc usque quaque, aliter in vita? Si enim ad populum me vocas, eum.

Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Si longus, levis dictata sunt. Suo enim quisque studio maxime ducitur. Sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quo modo autem

philosophus loquitur? Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Duo Reges: constructio interrete.

Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Quae similitudo in genere etiam humano apparet. An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar?

Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria.

Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Itaque ab his ordiamur. Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Esse enim, nisi eris, non potes. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Quod cum dixissent, ille contra.

Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Haec dicuntur inconstantissime. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Addebat etiam se in legem Voconiam iuratum contra eam facere non audere, nisi aliter amicis videretur. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Nam et complectitur

verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Quae rursus dum sibi evelli ex ordine nolunt, horridiores evadunt, asperiores, duriores et oratione et moribus.

Suo enim quisque studio maxime ducitur. Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Tantum dico, magis fuisse vestrum agere Epicuri diem natalem, quam illius testamento cavere ut ageretur.

Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Ut aliquid scire se gaudeant? Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?