Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P. Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt;

Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus; Sed residamus, inquit, si placet.

Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet.

Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Quid vero? An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt?

Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Scaevolam M. Mihi quidem Homerus huius modi

quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum?

Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus.

Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo.

Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Bork Si enim ad populum me vocas, eum. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas.

Maximus dolor, inquit, brevis est. An tu me de L. Tibi hoc incredibile, quod

beatissimum. Duo Reges: constructio interrete.