Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Quis autem honesta in familia institutus et educatus ingenue non ipsa turpitudine, etiamsi eum laesura non sit, offenditur?

Itaque his sapiens semper vacabit. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Quid, de quo nulla dissensio est? Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Quo invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo disputatio ducitur.

Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere.

Collatio igitur ista te nihil iuvat. Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est. Quis est tam dissimile homini. Equidem, sed audistine modo de Carneade? Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Ille vero, si insipiens-quo

certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Et summatim quidem haec erant de corpore animoque dicenda, quibus quasi informatum est quid hominis natura postulet. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Duo Reges: constructio interrete. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest.

At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Graccho, eius fere, aequalí? Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Facillimum id quidem est, inquam. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba.

Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt.

Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti.

Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Quamquam tu hanc

copiosiorem etiam soles dicere. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Que Manilium, ab iisque M. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt.

In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius. Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Immo alio genere;