Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Quis Aristidem non mortuum diligit? Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo, quod naturae est accommodatum. Ut aliquid scire se gaudeant? Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Quid ad utilitatem tantae pecuniae?

Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Ex eorum enim scriptis et institutis cum omnis doctrina liberalis, omnis historia.

Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat.

Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Quamquam te quidem video minime esse deterritum.

Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Sed ad illum redeo. Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. In quibus doctissimi illi

veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Putabam equidem satis, inquit, me dixisse.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid enim possumus hoc agere divinius? Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Tria genera cupiditatum, naturales et necessariae, naturales et non necessariae, nec naturales nec necessariae. Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Duo Reges: constructio interrete.

Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Quo modo autem philosophus loquitur? Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Non potes, nisi retexueris illa. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda.

At hoc in eo M. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Quae est igitur causa istarum angustiarum? Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Quo igitur, inquit, modo?

Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Septem autem illi non suo, sed populorum

suffragio omnium nominati sunt. Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem. Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Recte, inquit, intellegis.

Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Sed non sunt in eo genere tantae commoditates corporis tamque productae temporibus tamque multae. Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter.