Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Bork Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Cur, nisi quod turpis oratio est? Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Sed ad rem redeamus; Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Duo Reges: constructio interrete. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum?

Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Non potes, nisi retexueris illa. Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Bonum integritas corporis: misera debilitas. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia.

Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare.

Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Primum in nostrane potestate est, quid

meminerimus? Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Nam bonum ex quo appellatum sit, nescio, praepositum ex eo credo, quod praeponatur aliis. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus;

Ex eorum enim scriptis et institutis cum omnis doctrina liberalis, omnis historia. Ratio quidem vestra sic cogit. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius?

Ita nemo beato beatior. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Haec dicuntur fortasse ieiunius; Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit?

Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit?

At iam decimum annum in spelunca iacet. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Neutrum vero, inquit ille. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat?

Si longus, levis dictata sunt. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Cuius etiam illi hortuli propinqui non memoriam solum mihi

afferunt, sed ipsum videntur in conspectu meo ponere. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? An hoc usque quaque, aliter in vita? Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere.