Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Nescio quo modo praetervolavit oratio. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium.

Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Sed plane dicit quod intellegit. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Haec igitur Epicuri non probo, inquam. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Duo Reges: constructio interrete. Cur deinde Metrodori liberos commendas? Et quod est munus, quod opus sapientiae? Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem.

Sed non sunt in eo genere tantae commoditates corporis tamque productae temporibus tamque multae. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Hoc tu nunc in illo probas. Et quidem, inquit, vehementer errat; Atque adhuc ea dixi, causa cur Zenoni non fuisset, quam ob rem a superiorum auctoritate discederet.

Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico.

Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo, quod naturae est accommodatum. Quod non faceret, si in

voluptate summum bonum poneret.

Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Nam ante Aristippus, et ille melius. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico.

Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. At enim hic etiam dolore. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. At tu eadem ista dic in iudicio aut, si coronam times, dic in senatu. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Ubi ut eam caperet aut quando? Quare attende, quaeso. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria.

Cave putes quicquam esse verius. Eaedem res maneant alio modo. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum.

Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Sed plane dicit quod intellegit. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est?