An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Torquatus, is qui consul cum Cn. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Ita finis bonorum existit secundum naturam vivere sic affectum, ut optime is affici possit ad naturamque accommodatissime. Murenam te accusante defenderem. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune.

Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret. Ita fit ut, quanta differentia est in principiis naturalibus, tanta sit in finibus bonorum malorumque dissimilitudo. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico.

Numquam hoc ita defendit Epicurus neque Metrodorus aut quisquam eorum, qui aut saperet aliquid aut ista didicisset. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere?

Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Bonum integritas corporis: misera debilitas. Animadverti, ínquam, te isto modo paulo ante ponere, et scio ab Antiocho nostro dici sic solere; Cur, nisi quod turpis oratio est? Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed ad illum redeo. Verum audiamus. Nam ante

Aristippus, et ille melius. Duo Reges: constructio interrete. Hunc vos beatum; Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant.

Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Si longus, levis dictata sunt. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Is es profecto tu. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Quid, cum volumus nomina eorum, qui quid gesserint, nota nobis esse, parentes, patriam, multa praeterea minime necessaria?

Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Nam de isto magna dissensio est. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Equidem, sed audistine modo de Carneade?

Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. In schola desinis. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Nunc vides, quid faciat. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc?

In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Nos commodius agimus. An tu me de L. Cur

igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Hoc sic expositum dissimile est superiori.

Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn.