Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Qualis ista philosophia est, quae non interitum afferat pravitatis, sed sit contenta mediocritate vitiorum? Facillimum id quidem est, inquam. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Facillimum id quidem est, inquam. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Quibusnam praeteritis? Immo alio genere;

Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Illi enim inter se dissentiunt. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Perge porro;

Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Audeo dicere, inquit. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus;

Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas?

Somnum denique nobis, nisi requietem corporibus et is medicinam quandam laboris afferret, contra naturam putaremus datum; Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Ipse Epicurus fortasse

redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex.

Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. An tu me de L. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Facete M.

Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Que Manilium, ab iisque M. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Duo Reges: constructio interrete. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Scripta sane et multa et polita, sed nescio quo pacto auctoritatem oratio non habet. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Cui Tubuli nomen odio non est? Bonum valitudo: miser morbus. Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio.

Si enim ad populum me vocas, eum. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis.

Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Quis

istud, quaeso, nesciebat? Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est.