Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat? Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat; Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium.

Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Dat enim intervalla et relaxat. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Quid loquor de nobis, qui ad laudem et ad decus nati, suscepti, instituti sumus? Sed hoc sane concedamus. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis.

Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Non laboro, inquit, de nomine. Prioris generis est docilitas, memoria; Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. At hoc in eo M. Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es.

ALIO MODO. Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Paulum, cum regem

Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere.

Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Ita nemo beato beatior. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur.

Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Cyrenaici quidem non recusant; Certe non potest. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Duo Reges: constructio interrete. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Non igitur bene. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re;

Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Est enim effectrix

multarum et magnarum voluptatum. Sumenda potius quam expetenda. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Qua tu etiam inprudens utebare non numquam.

Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Ita prorsus, inquam; Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit?

Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Hoc unum Aristo tenuit: praeter vitia atque virtutes negavit rem esse ullam aut fugiendam aut expetendam. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Sullae consulatum? Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Si enim non fuit eorum iudicii, nihilo magis hoc non addito illud est iudicatum-.