Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Avaritiamne minuis? Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Non risu potius quam oratione eiciendum? Beatum, inquit. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Quorum sine causa fieri nihil putandum est.

Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Gerendus est mos, modo recte sentiat. Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Eam stabilem appellas. Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate.

Prioris generis est docilitas, memoria; Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Quid interest, nisi quod ego res notas notis verbis appello, illi nomina nova quaerunt, quibus idem dicant? Facillimum id quidem est, inquam.

Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus.

Cave putes quicquam esse verius. Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Deinde prima illa, quae in

congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere.

Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit.

Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Duo Reges: constructio interrete. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Sint ista Graecorum; Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur.

An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam.

Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Rationis enim perfectio est virtus; Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias?